Voortdurende momentopnames

Ik geef het toe. Na iets meer dan anderhalf jaar mis ik mijn moeder nog steeds erg veel. Dat gevoel is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Het woord “missen” dekt de lading helemaal niet. Missen is het gevoel van terug willen hebben als iets er niet meer is. Ik wil het zeker terug, niets liever dan anders. Maar het gevoel gaat veel verder dan dat. Het is een onopvulbare leegte, een treurige leegte en een pijnlijke leegte.

Het missen van je moeder is verschrikkelijk, ze zal nooit meer terugkomen. Al die momenten samen, dat is allemaal verleden tijd. Nooit zal ze meer tegen je kunnen zeggen dat je iets goed hebt gedaan, nooit kun je meer ergens samen heen, nooit meer zal ze je iets leren waar je de rest van je leven aan hebt. Het is anderhalf jaar geleden en het missen doet gewoon pijn. Elke dag denk ik aan haar, elke dag wil ik haar terug, elke dag voel ik het verdriet van het gemis.

Dit verhaal heb ik al vele malen eerder geschreven, toch blijven de gevoelens hetzelfde. Tijd heelt niet alle wonden, dit blijft een groot gapend gat. Ik sta elke dag wel een paar keer stil bij het verlies, bij die ziekte. Op de een of andere manier wordt alles wel gerelateerd aan haar dood. Ik weet dat dit niet verstandig is, maar ik kan er gewoon niets aan doen. Als ik aan haar denk, dan springen de tranen in mijn ogen. Emotioneel en onbegrepen, een verschrikkelijke combinatie.

Het gevoel van missen is zo overweldigend dat ik het niet eens uit kan leggen aan de mensen om mij heen. Voor sommigen lijkt er niets meer aan de hand. Het is al zo lang geleden en iedereen moet door met zijn leven. En hoe makkelijk ik er soms over kan praten, hoe moeilijk ik het vind in andere tijden. Niemand kan zich in de situatie verplaatsen als hij niet weet wat het inhoudt. Ja, natuurlijk vindt iedereen het erg kut en leven ze met je mee. Maar echt begrijpen doet niemand het. Wat dat betreft sta je dan alleen in je verdriet, onbedoeld onbegrepen door je omgeving. Hoe lang duurt zo’n proces dan eigenlijk? Dat verschilt natuurlijk bij iedereen, daar staat geen planning voor. Ik dacht dat ik redelijk ver was gevorderd, maar het blijkt toch een stuk moeilijker dan gedacht.

Ik huil tijdens het schoonmaken van het huis, omdat ik dan aan haar terugdenk. Je moeder is immers diegene die het huis verzorgde, die er altijd was. Ik huil op weg naar huis van het voetballen omdat die weg op de een of andere manier aan haar doet denken. Ze was nogal graag toeschouwer bij mijn elftal. Ik word emotioneel als ik door de stad loop en als ik denk aan hoe ik haar in haar rolstoel voorbij reed. Ik raak zelfs van streek als ik in de supermarkt sta en ik denk aan haar favoriete gerechten. Ik word verdrietig als ik naar al het papierwerk van thuis kijk. Dat regelde zij altijd voor mij en nu moet ik dat zelf doen. Ik vind het nog steeds moeilijk om op haar slaapkamer te staan, omdat ze daar veel gelegen heeft. Er zijn zo ontzettend veel dingetjes die het zo ontzettend moeilijk maken en ik kan maar geen manier vinden om er mee om te gaan.

Ik weet dat het stom klinkt, maar alles doet me er nog gewoon aan denken. Wat moet ik doen om dat minder te laten worden? Ik wil haar nog wel in mijn gedachten blijven houden, maar dan zonder alle pijn en verdriet. Ik wil terugdenken aan mooie periodes, terwijl ik niet die leegte om me heen voel.

Het zijn de kleine momenten die het doen, die zorgen dat ik er weer stil bij sta en dat ik denk: kut, waarom moest het nou zo lopen? Het is een vraag die nooit beantwoord zal worden. Het enige antwoord dat mogelijk is, is acceptatie. Berusting in het feit dat het zo gelopen is en dat er niemand meer wat aan kan doen. Alles wat mogelijk was is gebeurd en het was gewoon tijd om te gaan. Dat weet ik wel, maar waarom blijft dat gevoel van onrust toch in mij?

En dan probeer ik mezelf weer rustig te krijgen. Even wat anders doen, even ergens anders aan denken. En vaak lukt me dat ook wel. Binnen een paar tellen heb ik die rust wel weer gevonden en gaat het eigenlijk allemaal wel weer goed. Wat dat betreft is het maar een rare emotie. Je bent er nog dagelijks mee bezig, maar je probeert jezelf steeds te herpakken. Je raakt verdrietig om bepaalde situaties, maar je brengt jezelf wel altijd weer in die situaties.

Ik bedoel te zeggen dat het gevoel nooit hetzelfde is. Geen enkele dag is hetzelfde, geen enkele situatie. Het betekent niet dat ik elke keer tijdens het schoonmaken of voetballen emotioneel wordt. Het zijn momentopnames die me zo ontzettend verdrietig maken dat het allemaal even te veel wordt. Gaat het wel met me? Eigenlijk wel ja, maar soms ook niet. Eigenlijk niet nee, maar soms ook weer wel. Geen één dag is hetzelfde, wat hetzelfde blijft is dat ze er nooit meer voor me zal zijn. En dat doet pijn. Ook al gaat het eigenlijk best goed met me.