Ik zei het toch: “Alles komt goed!”

Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Het leven kan echt zo mooi zijn maar daar moet je natuurlijk wel zelf voor zorgen. Ik had vandaag de allerbelangrijkste dag op school van het gehele jaar. Vandaag zou namelijk duidelijk worden of ik mijn propedeuse eindelijk een keer zou halen. Ik had er echt heel veel voor gedaan, er ontzettend veel tijd ingestoken en meer kon ik niet doen. Het werd namelijk wel eens tijd dat ik een propedeuse zou halen na ongeveer vijf jaar studeren. Ik hoopte echt op een feest want ik had er alles voor gedaan dat mogelijk was…

Maar helaas was Vrouwe Fortuna niet met mij vandaag. Ik moest op gesprek komen en tijdens het gesprek ging het van kwaad tot erger. Ik kan mezelf normaal gesproken goed verkopen, maar vandaag vormden er kleine riviertjes in mijn handpalmen. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en ik kwam niet uit mijn woorden. Ik denk dat dit een reden was waarom ik het nog niet helemaal gehaald heb. Ik heb namelijk een herkansing nodig op 1 klein onderdeel en dat is eigenlijk helemaal geen slechte score. Ik denk dat talloze medestudenten graag mijn punten zouden hebben want dan zouden ze tenminste door gaan naar het tweede jaar. Maar zo ben ik niet, ik ben teleurgesteld omdat ik graag vandaag mijn eerste jaar af wilde sluiten.

Ik heb er namelijk zoveel voor gedaan en alsnog niet gehaald. Wat kan ik dan nog meer doen? Wat kan ik nog beter doen? Ik ben normaal gesproken nogal perfectionistisch ingesteld en wil geen fouten maken. Ik ben onzeker over sommige dingen en doe liever een stapje extra dan dat ik snel opgeef. Na de deadline was ik er vrij zeker van dat ik het zou halen. Ik heb al gezegd dat ik goed mijn best had gedaan en ik was trots op mijn nerdheid. Ik voelde me goed omdat het op school goed ging. Voor het eerst in jaren had ik er weer echt plezier in en wilde ik er alles voor doen. Ik kan me namelijk nog wel tijden herinneren dat het anders was.

Maar vandaag zag ik alles weer instorten, opeens was alles weer kut en ik kon helemaal niets meer. Ik maakte me vooraf al een beetje zorgen omdat veel medestudenten het niet gehaald hadden. Ik was steeds minder zeker over mijn ingeleverde producten en het twijfelen sloeg toe. Ik begon steeds meer te piekeren of ik het wel goed genoeg had gedaan. Mijn gevoel van zekerheid sloeg om in onzekerheid. Totdat ik besefte waar ik mee bezig was. Ik wilde gewoon negatiever zijn zodat de klap minder hard aan zou komen. Ik wilde dat ik achteraf zou kunnen zeggen: ”Zie je wel, ik wist het wel en ik zei het toch.” In mijn omgeving stelde iedereen mij gerust en vertelden ze me dat ik me geen zorgen hoefde te maken, alles zou wel goed komen.

Nou het is dus niet goed gekomen en ik kan nu dus mooi de woorden “Ik zei het toch” gebruiken. Maar voel ik me daar nou echt beter door? Het antwoord is nee. Ik voel me pas echt beter als ik met dat papiertje in mijn hand sta. Ik weet trouwens niet of het wel echt een papiertje is want ik heb er nog nooit 1 gehaald, laat staan gezien. Maar het gaat natuurlijk om het idee.

Waarom willen mensen achteraf altijd gelijk hebben? Je hoort echt ontzettend vaak “Ik wist het wel” of “Ik zei het toch” en eigenlijk slaat het nergens op. Wat heeft de ander eraan om te weten wat jij van tevoren al dacht over een bepaald onderwerp. Wil je dat die ander jou meer gaat waarderen omdat je iets al vooraf wist of wil je gewoon een bevestiging van je eigen goedheid? Of is het voor jezelf zodat je je al in kon stellen op de uitkomst van een bepaalde gebeurtenis? Ik doe er zelf vrolijk aan mee, maar ik kan echt niet zeggen dat ik me er beter door ga voelen of dat ik denk dat anderen mij meer waarderen wanneer het weer blijkt dat ik weer eens gelijk heb. Ik zou graag positief willen zijn en dat met iedereen delen, zodat ze dat weten en ik niet achteraf “Ik zei het toch” hoef te zeggen, zodat de rest het ook weet dat ik positief door het leven ga. Snappen jullie het nog? Ik niet namelijk want ik weet niet goed wat ik over mezelf moet zeggen wat dit betreft.

Ik zie mezelf als een negatieve positivist. Het leven is mooi totdat het fout gaat, en dan gaat het ook enorm fout. Dat is een snelweg in mijn hersenen die ik maar niet af kan sluiten of omleiden. Ik denk gewoon teveel na over dingen en teveel nadenken kan nooit goed zijn. Het is een feit dat slimme mensen vaker depressief zijn omdat zij meer nadenken over de zorgen die zij hebben en zich dan verder naar beneden trekken. Ik wil mezelf niet slim noemen, dat doen anderen wel voor me, het enige wat ik hiermee wil zeggen is dat ik te vaak meteen negatief doorsla. Ben ik dan een pessimist of optimist? Ik heb geen idee want dat hangt van de situatie af.

“Alles komt goed” is nog zo’n overschat cliché. Het is een uitspraak die ten alle tijden van pas kan komen en overal betrekking op kan hebben. Daarin ligt zijn kracht, maar ook zijn zwakte. Mensen worden graag opgebeurd als ze eventjes in een dal zitten en deze uitspraak helpt altijd wel. “Ze” zeggen altijd dat alles goed komt. Altijd fijn om te horen als het eventjes niet meer gaat en het is vaak een hart onder je riem. Het is altijd goedbedoeld, maar slaat het ook ergens op? Komt het echt allemaal echt goed of is het gewoon een leugentje om bestwil? Het goedbedoelde zinnetje is een positieve uiting, maar is het ook realistisch? Het lijkt namelijk dat positivisme en realisme niet hand in hand kunnen gaan.

Ik hoorde van een wijze vrouw dat optimisten vaak gelukkiger zijn, pessimisten zijn vaker realistisch. Ik ben liever vaker realistisch zodat ik minder teleurgesteld kan zijn. Het leven is erg mooi, maar dat is meestal maar van korte duur. Gelukkig zijn er vele momenten waardoor je gelukkig kunt worden zodat die teleurstellende momenten maar kort duren. Is het dan zo dat de realiteit negatief is, dat alles negatief is totdat iemand het tegenovergestelde bewijst? De werkelijkheid is schuldig aan kutheid, totdat het tegendeel bewezen wordt.

Da’s ook niet echt een mooie conclusie van een verhaal, maar ik vrees dat het eventjes niet anders is. Natuurlijk is het mooi dat ik nog steeds verkering heb, dat iedereen nog leeft, dat Fidel Castro weer van zich heeft laten horen en dat Lazovic voor PSV kiest (enige vorm van sarcasme is op zijn plaats). Er wordt bij elk kind erop gehamerd dat het glas halfvol is en niet halfleeg. Ik zou zeggen het is halfleeg zodat je weer bij mag schenken. Immer negatief maar met een kleine positieve draai. Het leven was weer voor eventjes mooi maar ik werd weer keihard onderuit gehaald. Maar dat maakt me niet uit en weet je waarom?

Het leven is niet gemakkelijk. Het leven is zwaar, moeilijk en hard en vaker negatief dan positief. De klappen zijn vandaag weer hard aangekomen maar net als Muhammad Ali in goede doen, blijf ik rechtop staan. Het leven zag er leeg en verlaten uit maar ik houd van versieringen en ik hang graag de slingers op. Ik ben geen optimist of pessimist, maar wat dat betreft een alcoholist: Ik houd van glazen bijschenken en dat wil ik ook nog wel een tijdje blijven doen.