Ik kan tegen mijn verlies

Dit is een column voor de website www.geldrop5.nl Een column bedoeld voor mijn teamgenoten en andere bezoekers van de site, maar zal hem ook hier plaatsen.

Afgelopen vrijdag had ik een moment van bewustwording. Een goddelijke ingeving die mij meteen op mijn plaats zette. De plaats was een zaalvoetbalhal, het moment was dat een teamgenoot zichtbaar geïrriteerd en geëmotioneerd het verlies aan het verwerken was. En opeens besefte ik: “Er is iets met me aan de hand.” Waar ik vroeger al een paar dagen chagrijnig kon zijn wanneer mijn voetbalclubje verloor of als ikzelf op het veld of in de zaal verloren had, ben ik nu de rust zelve en accepteer het verlies. Van een vurige aanjager in het veld dat ik eerst was is er niets meer te merken. Ik ben verworden tot een renpaard dat zijn mond houdt en alle irritaties inslikt. Ik bedacht me dit en heb er een week over gedaan om erachter te komen waar het aan ligt.

Ik weet dat ik een paar jaar geleden goed irritant kon zijn voor mijn tegen- als medespelers. Ik bleef maar lopen en jagen maar bovenal ook praten. Zowel om mijn tegenstander uit zijn spel te halen en om mijn teamgenoten op te jagen. De kritiek was meestal negatief omdat ik vond (en nog steeds vind) dat je in het veld elkaar best de waarheid mag zeggen als er weer wat fout gaat. Ik probeerde mijn spelers zo te raken dat ze boos worden of geïrriteerd raakten en die agressie kanaliseerden naar een stapje extra in het veld. Voor mij werkt het namelijk als een rode lap op een stier wanneer ik de wind van voren krijg. Ik speel beter als ik boos ben en zal er dan altijd nog een schepje bovenop doen. Ik begrijp ook best wel dat dit heel irritant is en dat sommige spelers hier niet tegen kunnen. Een goede coach moet namelijk iedereen op de juiste manier weten te raken, ik weet ook dat dit niet altijd mijn manier is, maar ik kon me gewoon echt ergeren aan mensen die er wekelijks de kantjes vanaf liepen. Daar werd ik dan weer boos om en dat uitte ik in het veld duidelijk verstaanbaar.

Ik kon me ook ergeren aan mensen die er geen zak om gaven als we de wedstrijd verloren. Ik had 90 minutenlang alles (althans in mijn hoofd) gegeven en dan gingen mensen lachend onder de douche staan. Dat kon er bij mij echt niet in. Voetbal was mijn passie en winnen ging boven alles. Op trainingen wilde ik beter worden, ik trainde scherp en hoopte dat mijn medespelers dat ook zouden doen. Ik denk namelijk nog steeds dat als je scherp en toegewijd traint, dat je dan ook zo zult spelen op zondag. Het kan natuurlijk altijd dat je je meerdere moet erkennen in je tegenstander, maar dan nog kon je het proberen. Nee, bij Geldrop 5 leek het vaak alsof de spelers al van tevoren besloten hadden dat winst niet haalbaar was en dat ze het dan ook maar niet hoefden te proberen.

Als aanvoerder probeerde ik zowel verbaal als fysiek alles te geven. Op de positie waar ik toen stond kon ik mijn verdedigende taak goed uitvoeren en bijsluiten bij de voorhoede. Daar voelde ik me het fijnst en dat was ook in mijn spel te zien. Ik heb zeker goede wedstrijden gehad op de momenten dat ik me goed voelde. Maar ook dat is verleden tijd.

Wat is er de laatste tijd toch aan de hand met me? Als we eventjes gaan kijken naar mijn prestaties dan lijkt het wel alsof ik alsmaar slechter word. Ik speel nu meestal linkshalf en dat betekent meestal lopen. Ik heb dan wel een goede conditie maar ik voel me helemaal niet op mijn plaats op deze positie. Ik heb constant meerdere tegenstanders, moet constant rugdekking geven aan mijn backs en me dan ook nog voorin melden bij de aanval. Ik kan dit gewoon niet zonder dat het ten koste gaat van mijn spel. Ik kan best wel iets met een balletje maar als ik nu hele marathons moet lopen heb ik de kracht niet meer om er nog iets leuks mee te moeten doen. Ik beperk mijn wedstrijd dan ook meestal tot een trimwedstrijd waarbij ik de rechtshalf van hen uit de wedstrijd speel. Maar voor mijn gevoel kon ik veel meer. Ik weet hoe het spelletje werkt, ik kan best goed passen, ik weet meestal wat ik moet doen maar de laatste tijd lijkt het wel alsof mijn benen mijn hoofd niet meer begrijpen. En weet je wat het ergste is? Ik geef er niet eens meer zoveel om. Het boeit me allemaal niet meer zo op het moment en dat is natuurlijk dodelijk voor een sporter.

Ook verbaal ben ik veel anders geworden. Ik irriteer me nog wel elke wedstrijd aan mensen en dingen die steeds fout gaan maar ik zeg er niets meer van. Ik kreeg meer gezeur te horen van mensen dan dat er mensen opstonden en die met mij de strijd aan wilden gaan. Ik vind nog steeds dat je elkaar op scherp mag zetten tijdens de wedstrijd, maar blijkbaar is het daar bijna niemand mee eens en dus laat ik het maar zo. Wederom kan het me niet echt meer boeien of iemand steeds zijn man laat lopen, of iemand steeds verkeerd verdedigt, of dat simpele passjes over 5 meter nog niet eens lukken.

Door mijn vormcrisis en alle zaken die nu met Geldrop 5 te maken hebben, heb ik er gewoon geen zin meer in. Er zitten zoveel verschillende types in het team dat het onmogelijk is om 1 kant op te varen. Toen ik in Spanje zat is er gekozen voor prestatievoetbal. Daar hoorde ook bij dat de beste spelers zouden spelen en dat de rest zich zou moeten bewijzen tijdens de trainingen. Nou, veel mensen denken er niet zo over en denken dat als ze 1 keer komen trainen meteen een basisplaats verdienen.

Ik zal het woordje prestatie eventjes uitleggen.

pres·ta·tie (de ~ (v.), ~s)

1 het doen van een bepaalde taak, het nakomen van een verplichting

De bepaalde taak in een voetbalteam is nog steeds jezelf inzetten. Moeite doen om er iets van te maken en dat mis ik bij veel spelers. En of ik het nu wil of niet, die houding heeft ook een effect op mij. Ik krijg gewoon een slappe zak als ik sommige smoesjes hoor van mensen als ze niet willen trainen of als ze weer eens te laat zijn voor een voetbalwedstrijd. Ik heb lang genoeg geprobeerd om het team naar een hoger platform te tillen maar op een gegeven moment word je gewoon moe om steeds tegen de stroom in te zwemmen. Ik heb het onbedoeld en onbewust dan ook opgegeven. Dit is geen bewuste keuze geweest maar ik merk het aan mezelf tijdens wedstrijden. En daar dank ik jullie allemaal voor.

Ik heb nog steeds de ambitie om zo hoog mogelijk te spelen. Ik weet ook wel dat ik niet heel hoog meer kan komen, maar ik heb zoveel zelfvertrouwen dat ik weet dat ik beter ben dan de gemiddelde voetballer in de reserve 4^e klasse waarin wij spelen. Maar zoals het nu gaat kan ik nog net met een 5^e klasser onderaan mee doen. Ik weet dat ik de laatste tijd matig presteer maar dat komt gewoon door die omslag in mentaliteit.

De conclusie van dit verhaal is: Mijn plezier is gewoon weg, ik kan tegenwoordig goed tegen mijn verlies en ik accepteer alle irritaties. Ik weet dat het slecht is maar ik kan er niets meer aan doen. Jarenlang spelen bij Geldrop5 heeft dit bij me veroorzaakt.

Ik schrok van mezelf toen ik tot deze ingeving kwam. Ik ben zo erg veranderd en dat heb ik niet doorgehad. Pas nu besef ik dat het zo is en ik ben er niet blij mee. Ik wil weer net zo voetballen als eerst. Scherp, agressief, vol strijd en altijd maar gaan voor die 3 punten. Ik weet de oplossing niet, want met het huidige team zal dat toch niet gaan. De zeurders blijven zeuren en blijven de kantjes eraf lopen. Voor mij is de lol er in ieder geval goed af. Ik heb gewoon geen plezier meer tijdens de wedstrijd en daar wil ik jullie hartelijk voor danken. Ik kan tegenwoordig tegen mijn verlies en daar kan ik niet tegen!