Hardlopen is saai, vervelend en nutteloos

Waar ben ik aan begonnen? Op het moment van schrijven is mijn achillespees ontstoken en heb ik me laten behandelen door een fysiotherapeut die denkt dat het een goed idee is om met kleine naalden in dat gebied te prikken en te wroeten. Ik kan je vertellen: dat is geen fijn gevoel. En toch laat ik het doen, het doel heiligt immers de middelen. Wat is het doel? De halve marathon lopen op 12 oktober in Eindhoven en dan sneller dan de tijd die ik de vorige keer liep. Gaat me dat lukken? Vast wel, willen is kunnen. Toch?

Al jaren verveel ik mijn omgeving met mijn pseudofilosofische uitspraken als ‘alles is psychisch‘ en ‘willen is kunnen‘. Het wordt meestal als grapje geuit, maar ik ben er wel heilig van overtuigd dat je lichaam tot veel meer in staat is dan je zelf denkt. Mind over matter. Dit principe houd ik mezelf dan ook voor als ik door de straten van Eindhoven ren, op zoek naar dat natuurlijk omslagpunt waarop je denkt: “Fuck it, waar ben ik mee bezig? Ik loop nu in een rechte lijn naar huis.”

Dat omslagpunt komt echter met elke keer rennen weer een stukje verder te liggen. Begrijp me niet verkeerd, dat is ook de bedoeling, maar het gaat opeens wel erg snel allemaal. Wat begon als pure noodzaak om geen slachtoffer te worden van extra zomerkilo’s, is uitgemond in een voornemen om dan maar meteen 21 kilometer aan één stuk te rennen. En ja, zoals zo vaak, ga ik er dan meteen helemaal voor. Niks rustig aan doen, alles of niets. Ik weet namelijk zeker dat het me wel gaat lukken, want op zondag 8 oktober 2006 heb ik de halve marathon al eens gelopen.

Acht jaar geleden begon het als een test om te zien of ik deze uitdaging aandurfde. Dat was op zich best een gok, want een dergelijke afstand had ik nog nooit in de benen. Ik kende mezelf goed genoeg om te weten dat ik het lichamelijk wel aan zou kunnen. Want ja, ook in voetbalwedstrijden ren ik van voor naar achter. Alles in mijn leven gaat snel, dus waarom lopen als je ook kunt rennen? Ik had al eens tegen wat bergen omhoog gefietst, dus ik wist ook dat ik mentaal goed in staat was om mezelf te pijnigen. Een ideale combinatie dus om die marathon tot een goed einde te brengen.

Ik liep toen gewoon in een korte broek, met normale sportschoenen en had niet heel bijzonder hard en lang getraind. Ik had wel wat avonden gelopen, maar veel verder dan anderhalf uur rennen was ik niet gekomen. Ik stelde mezelf het doel om onder de 1uur en 45 minuten te finishen, zonder dat ik verstand had van opbouwschema’s en dergelijke. Tijdens die marathon ging dat eigenlijk best prima. Ik zat er lekker in. Er was genoeg te zien. De Dextro Energy snoepjes smaakten prima. Toen ik bijna bij de finish was en over Stratumseind liep, stopte ik nog even om wat mensen te begroeten en toen ik dacht een eindsprint te beginnen om goed te eindigen, merkte ik dat de finish net wat verder was dan waar ik hoopte. Het resultaat was dat ik finishte in netto 1.45.01. Dat is 1 hele seconde over het schema dat ik in mijn hoofd had.

Die hele seconde heeft me acht jaar lang dwars gezeten en ik besloot het om het dit jaar maar eens goed aan te pakken. Een goede voorbereiding, een degelijk paar schoenen en wat meer verstand van schema’s en voeding. En ik moet zeggen, het gaat aardig. Ik zit nu op 11,01 kilometer in 53.55 minuten. Dat is een gemiddelde van 12,2 kilometer per uur. Als ik dit tempo vol houd, ren ik die 21,1 kilometer in 1 uur en 42 minuten.

Dat is maar 3 minuten onder mijn vorige halve marathon. Wat een ellende. Voor mijn gevoel doe ik er veel meer voor en dat levert me slechts drie minuten winst op. Is dat de moeite waard? De moeite van twee keer in de week een rondje door Eindhoven lopen? De moeite van pijntjes de volgende dag? De moeite van een pijnlijke achillespees? De moeite om mezelf te pijnigen door steeds een straatje verder af te slaan op de terugweg? De moeite van die saaie sport, want laten we eerlijk zijn. Hardlopen is saai, vervelend en nutteloos. Je loopt rechtdoor, het neemt veel tijd in beslag en feitelijk schiet je er niet veel mee op.

En toch is het allemaal de moeite waard. Ik wil die seconde van mijn lijst af hebben. Ik wil eindigen onder de 1.45.00 en daar heb ik nog twee maanden voor. Sorry voor het gespam van mijn rondetijden op Facebook, maar dat is een mooie stok achter de deur om niet te verslappen. Ik wil mezelf pijnigen om boven mezelf uit te stijgen. Ik ga het redden, daar ben ik van overtuigd. Op 12 oktober 2014 hang ik uitgeput én voldaan in de rekken. Zoals ik al schreef: willen is kunnen.