Lieve Mama, weet je nog…

In de 25 jaar dat ik je heb mogen kennen, hebben we zoveel leuke dingen samen gedaan. Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan zijn er natuurlijk hoogte- en dieptepunten. We hebben samen leuke tijden gehad maar er waren ook dagen dat we elkaar wel af konden schieten. Toch ben ik blij dat jij mijn moeder geweest bent. Ik heb veel van je geleerd en ik hoop dat ik mijn kinderen later net zo op kan voeden als dat jij bij mij gedaan hebt. Ik bewonder je echt, wat je gedaan hebt en hoe je tegen alles aankeek. Dit heb ik al eerder opgeschreven maar ik meen het nog steeds. Ondanks alle tegenslagen die jij in je leven gekregen hebt, wilde je voor ons toch het beste. Hoe moeilijk jij het ook had, je zag altijd de positieve punten en probeerde altijd de draad weer op te pakken. Ondanks die jarenlange ellende hebben we toch nog genoeg leuke dingen kunnen doen. Dingen die ervoor zorgden dat we weer eventjes konden lachen, zodat we de ellende voor heel even konden vergeten.

Lieve mama, weet je nog die keren dat we samen kleren gingen kopen in de stad. Als ik dat tegen vrienden vertelde dan lachten ze me wel eens uit en vonden dat raar. Maar ik vond het juist fijn om samen met je te zijn. Dit waren gewoon momenten voor ons samen en die momenten betekenden gewoon heel erg veel voor me. Ik vond het fijn om samen te winkelen, om samen ergens wat te eten, maar vooral om samen een beetje te praten en om lol te hebben. Want ook al was jij diegene die moest betalen, volgens mij vond jij het ook leuk om samen met mij te gaan. De laatste keer dat we echt samen gingen, zat jij in een rolstoel. Ik vond het knap dat je toch met me meewilde en ik zal die laatste keer nooit vergeten. Ik wilde die keer eigenlijk gebruiken om je te vertellen hoe trots ik op je was dat je toch weer meewilde en dat ik trots op je was hoe je met je ziekte omging. Dat is er helaas nooit van gekomen omdat ik gewoon niet durfde. Ik duwde je voort in je rolstoel en toch hadden we best wel veel plezier samen. Ook al keken de mensen raar naar ons en zijn er maar weinig winkels aangepast aan mensen in een rolstoel. Ik wist toen al best wel dat het gewoon echt kut met je ging, toch was ik ontzettend blij dat je nog een keertje met me meewilde.

Lieve mama, weet je nog die keren dat we samen zijn gaan stappen. Als er ergens een feestje was, dan wilde jij er gewoon graag bij zijn. Je lustte altijd al graag een borreltje en ik vond het echt superleuk dat je af en toe eens mee ging stappen. Ik kan me nog 1 keer goed herinneren dat ik samen met Frank en Erik meeging. Jij en papa kwamen wat later, samen met Ome Wil en Tante Jo. Ik vond het echt leuk dat we samen konden stappen. Helaas duurde die avond niet heel erg lang omdat ik te zat was en ik er gewoon ziek van werd. Of die keer dat we samen op zaterdagmiddag met carnaval naar La Route gingen om de optocht te bekijken. We waren maar met zijn tweeën omdat ‘s pap eerst gewoon moest werken, maar hij zou later ook komen. Ik weet nog precies hoe we in de deuropening stonden te kijken naar de wagens die voorbij trokken en dat we samen een biertje dronken. Ik vond het echt zo fijn dat we dit samen konden doen.

Lieve mama, weet je nog die keer dat we kampioen werden met ons zaalvoetbalteam en dat we een feestje hielden in de Downtown. Eigenlijk voelde je je niet goed genoeg om mee te gaan, toch was je erbij. Jullie zijn toen wel op tijd naar huis gegaan omdat je het niet meer goed vol kon houden. De foto die toen gemaakt is van je, heb ik nu nog steeds op mijn telefoon staan. Volgens mij was dit echt de laatste keer dat je echt bij het feest van ons wilde zijn. Een tijdje later was je nog wel bij de barbecue van Geldrop5, maar toen kon je echt niet meer. Op het kampioensfeest kreeg je toen een medaille van ons en die medaille hangt nog steeds hier thuis. Er stond “Supporter van het jaar” op en dat was je ook echt. Als je lichaam het toeliet, dan kwam je kijken. Of het nou bij het zaalvoetbal of bij het veldvoetbal was, elke keer stond je er maar weer. Ik vond het leuk om te zien dat je goed met iedereen op kon schieten, ook al wisten mensen niet echt raad met je. Iedereen zag wel dat je ziek was, maar volgens mij durfden een aantal mensen niet met je te praten. Andere teams keken wel eens raar op als jij aankwam met je rollator en je zuurstoffles, maar dat weerhield je er niet van om er toch maar weer te zijn. Maar jij gaf niet zoveel om de mening van anderen en dat zal ik nooit vergeten.

Lieve mama, weet je nog die dag toen ik naar Spanje vertrok. Het was de dag na mijn feestje en het ging gewoon al een tijdje niet meer goed tussen ons. We praatten niet meer omdat we boos op elkaar waren. Ik zat toen gewoon in een dalletje en ik vond dat je er niet goed mee om ging. Jij was boos omdat ik niet normaal kon doen. Hierdoor liepen de spanningen thuis hoog op en het ging van kwaad tot erger. Ik heb toen besloten om te gaan en samen met de familie en wat vrienden brachten jullie me weg naar het vliegveld. Je ging mee in je rolstoel en dat vond ik al heel wat. Vooral omdat je ook boos op mij was en ik dacht dat je me liever kwijt was. Ik nam van iedereen afscheid en jou gaf ik een hand. We hadden enkele weken niets tegen elkaar gezegd, maar op het moment dat ik je zo verliet, brak mijn hart in miljoenen kleine stukjes. Ik heb in het vliegtuig alleen maar zitten huilen omdat ik op deze manier afscheid van je had genomen. Ik voelde me zo kut en ik hoopte echt dat in dat aankomende half jaar niets met je zou gebeuren. Het voelde niet goed, maar toch is het uiteindelijk wel goed gekomen. Het was de beste stap die ik had kunnen zetten, want toen ik terugkwam was alles weer vergeven en vergeten en hebben we het toch nog ruim 2 jaar leuk kunnen hebben.

Lieve mama, weet je nog dat je een feestje gaf toen je 50 werd. Het werd een speciale dag die gevierd werd bij Jan op de camping in Someren. Op de uitnodiging had je een tekst laten zetten die niet bij iedereen goed viel: “Niet verwacht, toch gekomen”. Maar dat was gewoon een tekst die precies bij jou paste. Ik vind dat je door deze woorden liet zien dat je trots was op het feit dat je er nog was. Dat je de moed had om je ziekte onder ogen te zien, maar dat je wel positief was naar de toekomst toe. Je genoot van het moment dat je er weer een jaartje bij had, zonder erbij stil te staan dat je niet meer zo lang te leven had. Dat is inmiddels 4 jaar geleden en je hebt het dus nog 4 jaar extra vol gehouden.

Lieve mama, er zijn zoveel momenten meer waarvan ik niet wil dat ze vergeten worden. Ik wil niet vergeten wat we allemaal gedaan hebben, wat voor persoon je was en hoeveel ik van je hield. Al die mooie momenten samen hebben ook wel een negatieve kant. Hoe graag ik er ook aan terugdenk, tegelijkertijd doen ze mij beseffen dat ik die momenten nooit meer met je mee zal maken. Jij zult er niet zijn als ik eindelijk eens afstudeer. Je bent er niet bij op mijn toekomstige bruiloft. Jij zult later niet als leuke oma mijn kinderen kunnen verwennen. En zo zijn er nog talloze momenten meer waarop jij er niet zult zijn. Ik vind het nog steeds fijn dat jij eindelijk niet meer hoeft te strijden en te vechten, maar van de andere kant besef ik steeds meer dat ik het voortaan zonder je zal moeten doen. Ik weet niet hoe lang die gedachten nog met me mee zullen lopen, maar ik heb er het er af en toe best zwaar mee. Ik wil gewoon niet zonder je. Ik weet dat ik het zal moeten en de toekomst zal mij ook zeker leren dat ik dat kan.

Lieve mama, dank je wel voor alle mooie momenten en ik hoop dat je toch nog ergens bij alle mooie momenten in de toekomst bij me kan zijn. Waar je ook bent nu.