Een papadag is topsport

Je komt echt nergens aan toe op zo’n papadag. Echt niet. Voor je het weet, is de dag alweer voorbij. Je bent namelijk constant bezig met opletten wat hij nu weer pakt. Je ogen zijn continu gericht op hem. Als een echte entertainer moet je constant zorgen voor leuke momenten om hem te vermaken. 

Geluidjes maken. Rammelen. Lichtjes. Alles wordt in de strijd gegooid om de aandacht te trekken. Maar zo’n dag bestaat ook uit continue snotneuzen poetsen. Luiers verschonen. Stekkerdozen en stroomdraden opruimen. Badderen in een grote emmer. Foto’s maken van alles. Flesjes maken ook trouwens, terwijl het net lijkt alsof hij de laatste enkele momenten daarvoor op had. Je bent na zo’n papadag echt helemaal gesloopt, maar het is het meer dan waard. 

Ik had het niet verwacht, maar ik heb vandaag heel trots gefilmd dat Nolan voor het eerst door de kamer tijgerde als een volleerd militair. Of ja, het ziet er nog niet heel soepel uit, maar dat maakt niet uit, ik vind het knap. Zo’n vader ben ik dus ook. Trots zijn op een kleine vooruitgang. Ik heb vandaag zeker tien keer beide voeten opgegeten en zes keer zijn buik. Ik genoot van de zachtheid van zijn haar op mijn kin, terwijl hij voor me zat en ik hem zijn flesje gaf. Als hij lacht, schiet ik zelf in de lach. Ik sta als een debiel te dansen en te springen, om er maar voor te zorgen dat hij lacht en ik geniet er intens van. 

Een papadag is veel werk, maar het is het meer dan waard! Diep respect voor iedere moeder die dit iedere dag moet doen. Een diepe buiging voor alle topmama’s. Topsport is het. Of ben ik de enige die enthousiast alles geeft op zo’n dag…?