Column 13: Geldrop 5, De Beslissing

(26 April 2004)

Ik houd het kort. Ik zie namelijk geen reden meer om ellenlange verhalen te typen over de wekelijkse topprestaties van dit huidige elftal. Columns waarin men aangemoedigd en gesteund worden hielpen niet. Columns waar mensen met de grond gelijk werden gemaakt hielpen ook niet. Een nieuwe coach hielp niet. Wekelijks vernederd worden hielp niet. En omdat niets hielp zijn we nu bij de laatste wedstrijd gekomen. En dit wordt niet zomaar een wedstrijd. Dit wordt een episch gevecht om leven en dood. Deze wedstrijd bepaalt het verdere verloop van ons leven. Aanstaande woensdag worden we voor de laatste maal gewogen en indien te licht bevonden zijn wij genoodzaakt om volgend jaar een klasse lager te voetballen. Ja, mensen jullie lezen het goed, dit sterrenteam staat op het punt om te degraderen. En ik weet niet hoe jullie erover denken maar mij bevalt dit absoluut niet. Ik snap het niet en kan het ook niet uitleggen. De laatste paar wedstrijden waren de wedstrijden waarin we de punten nodig hadden. We hadden een reden om te knokken voor die drie punten. Het resultaat was heilig en hoefde helemaal niet gepaard te gaan met prachtig spel. Maar zelfs dat miste ik. Volgens mij vindt een groot deel van dit elftal het helemaal niet erg om te degraderen en dat doet mij zeer. Iedereen die een sport beoefent wil op zijn niveau zo goed mogelijk presteren. Maar week in, week uit, zie ik hetzelfde gebeuren. Mensen die te nonchalant zijn, denken dat degradatie hen niet kan overkomen. Nou mensen, het is bijna te laat. We staan op een punt waar het wel degelijk kan gebeuren. We staan op rand van de afgrond en we hebben het aan onszelf te danken. We wisten allemaal al dat we geen goede voetballers waren, dat hebben we wel gemerkt in de vorige 20 wedstrijden. Maar wat we wel konden doen is knokken, vechten voor elke meter. Zorgen dat de tegenstander angst heeft om de bal aan te nemen. Constant bij je tegenstander in zijn rug hangen, je tanden in zijn nek zetten en niet meer loslaten. Jullie weten allemaal precies wat ik bedoel en dan kan het best eens zo zijn dat het ff niet mee zit. Maar dat kan toch niet één heel seizoen lang. Oké, voor de meesten is dit het eerste jaar in de senioren en dat is ook wel een grote aanpassing. Maar om het dan zo maar meteen op te geven is mij iets te gortig. Waar willen we heen met dit team? Waarom voetballen we nog? Als we het doen om zondagsmiddags te kunnen zuipen kunnen we ook gewoon ergens in een kroeg gaan zitten na lekker uitgeslapen te hebben. Voetballen we nog allemaal omdat het leuk is? Nou, voor mij is de lol er voor een groot deel van af. Mij hoor je niet zeggen dat ik het altijd goed heb gedaan. Iedereen heeft het af laten weten op momenten dat dit niet nodig was. Het enige wat je mij niet kan verwijten is dat ik geen inzet heb. Ik kom nog steeds iedere zondag naar de club toe om te winnen. Ik wil 3 punten verdienen en dan maakt het me niet uit hoe dit gebeurt. Ja, ik wil jullie best ook wel zien en de gezelligheid mee maken van een vriendenelftal maar daar draait het niet om. Uiteindelijk blijft voetbal een spel en ik wil altijd winnen, met elk spelletje. En daarom snap ik het niet waar sommige mensen mee bezig zijn tijdens de wedstrijd. Sommige van ons gaan op andere posities voetballen omdat het ff niet gaat met de manier waarmee ze op dat moment bezig waren. Ik heb dat ook gedaan, ik heb ook wedstrijden gehad dat ik me ff liet zakken of centraler ging spelen, maar wel altijd met idee dat het team dat nodig zou hebben. En niet omdat ik me ff niet lekker voelde. Sommige mensen zijn meerbezig met de mensen die buiten de lijnen staan dan zijn directe tegenstander. Concentreer je op je eigen taak en op je eigen tegenstander en heb op dat moment de spreekwoordelijke schijt aan wat iemand roept. Dan zijn er ook nog mensen die denken dat ze het spelletje precies snappen en alles willen gaan regelen. Ook ik heb deze fout wel eens gemaakt en dan wil ik niet teveel opscheppen maar ik denk wel dat ik gemiddeld meer snap van het spelletje dan anderen van ons team. En hiermee wil ik niet zeggen dat ik het altijd goed heb, maar ik probeer wel om het beste in iedereen naar boven te krijgen en probeer dat te doen met advies waar je iets aan hebt. Althans dat denk ik op dat moment en als dat niet goed is, wil ik best in discussie en mijn mening veranderen. Maar dat discussiëren gebeurt te weinig. Er wordt te weinig gepraat naar elkaar toe om elkaar te helpen in moeilijke situaties. En dan heb ik het niet over de lijnen uitzetten in het veld maar gewoond e persoon die voor je staat ff duidelijk maken dat hij mee terug moet zakken omdat je de hele tijd tegen twee man staat te voetballen of dat je het fijner vindt om een korte pass te geven dan de hele tijd die bal diep te moeten spelen. Maar ik dwaal weer teveel af. Ik zou het deze kort houden end at ben ik ook van plan. Ik schrijf geen mooie woorden meer nu. Geen slap gezever, gewoon de harde feiten. Aankomende woensdag moeten we winnen en zo simpel is het. Niets meer en niets minder. Bij een gelijkspel of verlies kunnen we de 4e klasse vaarwel zeggen en moeten we volgend jaar terug naar de 5e klasse. Een klasse waar nog meer getrapt wordt en waar we het fysiek nog moeilijker gaan krijgen. Ik ga nu ook geen tips meer geven over hoe ík denk dat het beter kan. Ik heb genoeg geprobeerd in deze columns, al dan niet serieus, maar het heeft niet gewerkt. Ik heb ook niet geprobeerd om door middel van deze berichten jullie mijn wil op te leggen maar ik heb wel geprobeerd om jullie te laten zien hoe het eventueel ook anders kan. Maar het lijkt net alsof niemand wil voetballen. En ik vind dat dit moet veranderen. Al is het maar voor één wedstrijd. Laat woensdag zien wat je in huis hebt. Woensdag is de laatste kans om te bewijzen dat we toch wel thuis horen in deze klasse. Ik verzeker jullie dat als we woensdag winnen dat het volgend jaar dan een stuk beter gaat. Mede door ervaring zullen we dan anders gaan voetballen wat ons zeker punten op gaat leveren. En als we naar de 5e klasse moeten, dan zie ik het nu alweer aankomen. Nog vroeger voetballen wat betekent dat je nog minder kunt slapen en dus nog meer moe bent ‘s morgens. De motivatie is dan nog sneller weg dan dit seizoen en voordat je oppast zijn we een soort Fortuna Sittard, dat maar met moeite een divisie lager mee kan doen. Ik smeek jullie, probeer het gewoon voor een keer. Probeer om dat extra stapje te maken, probeer om die meter extra te lopen, die tackle eerder te maken. Probeer om die passing goed te verzorgen. Probeer om te voetballen. Zo simpel is het. En je hoeft het echt niet voor mij te doen want ik denk dat niemand graag vroeger wil gaan voetballen en dat niemand graag degradeert. Maar de keus is aan jullie. Ik kan er vanaf nu niets meer aan doen. Het is aan jullie zelf, aan jullie de keus. Er is geen middenweg meer, het is nu of nooit. De winst telt en ik denk dat dat genoeg motivatie oplevert. En als dat niet genoeg is blijft er maar één ding over om dat extra zetje in de rug te geven. De coach heeft gezegd dat als we erin blijven dat we dan bij hem thuis een barbecue (deels voor eigen kosten want hij is niet helemaal gek) kunnen houden. En wie wil er nou niet zo’n gezellige avond in Huize De Ruijter. Ik zal het dus nog één keer zeggen. Ik geloof nog steeds in jullie. Ik reken op jullie. Woensdag gaan we het doen, het moet en het gaat ons lukken. Als laatste wil ik een bekende wijze man citeren die weet waarom het draait. Put hier kracht uit voor aankomende woensdag.Dames en heren, ik ga mijn eigen weg en laat jullie achter met mooie en krachtige woorden. Ik geef jullie Rene Froger:

This is the moment; this is the day
When I send all my doubts and demons on their way.
Every endeavor I have made ever…
Is coming into play; is here and now today.

This is the moment, this is the time
When the momentum and the moment are in rhyme.
Give me this moment, this precious chance;
I’ll gather up my past, and make some sense at last.

This is the moment when all I’ve done;
All of the dreaming, scheming and screaming become one.
This is the day – see it sparkle and shine
When all I’ve lived for becomes mine.

For all these years I’ve faced the world alone;
And now the time has come
to prove to them I’ve made it on my own.

This is the moment, my final test;
Destiny beckoned, I never reckoned second best.
I won’t look down; I must not fall;
This is the moment, the sweetest moment of them all.

This is the moment, damn all the odds;
This day or never I sit forever with the gods.
When I look back I will always recall
Moment for moment,
This was the moment;
The greatest moment of them all.